İncinmişti.

İncinmiştim,

Sonra gitti işte. Duvarlarımdaki gölgesini de götürdü.

İncinmiştim.

Mektuplarına karşılık vermiyordum. Telefonlarına çıkmıyordum.

Günün birinde gönderdiği mektup zarfının içinden sadece bir fotoğraf çıktı. Issızlık içime işlemişti o an. Terkedilmiş banklar bir hatırayı kanatırcasına başbaşa; ağaçların , sessizliğin, yalnızlığın ve ayrılığın görüntüsünü büyütüyorlardı.

Fotoğrafa bakarken, İranlı Mohammed Reza Shadjarian’ın “ Bidad” ını CD çalara koydum. Santur acıtıyordu zamanı ve ben o banklardan birine oturup fotoğrafın arkasına şunları karaladım. Ona bu fotoğrafı geri göndermek için bir zark arıyorum hala...

ORADA KAL

Sana orada, eski bir lokomotif

Gibi soluyan istasyonda elveda

Demiştim ve o an bitiyordu işte

Bütün hikayeler gibi bizimki de

 Yaralı bir hayvan inine dönerken

 Nasıl kan izleri kalırsa ardında

Öyle ayrılmıştık biz de izimizi

Bıraka bıraka karlı istasyondan

Bu şehir hurda demir yığını

Gibi paslandı sen gidince

Kar aydınlığında basıldı evler

Kahreden bir tipiye tutulduk

Kış uzun sürdü diyordu herkes

Kar ayrılık mevsimidir ve yollar

Yolcular için diyordum ben, bunu

Biten bir aşk için söylüyordum

Biten bir aşkın sonunda serçeler

Gibi üşüyüşün kalmış aklımda

İstersen kalayım ya da hiç

Gitmeyeyim deyişin kalmış

Kar ayrılık harflerine dönerken

İkide bir biletini düşürüyordun

Perondaki telaş ve gürültü ortasında

Küçücük bir sessizliği büyütüyorduk

Şimdi aynı istasyon kederle

Terliyor ve ben senden kalan

Fotoğrafları, gümüş yüzüğünü

Unuttuğun saç tokanı, bir de

Bana hayretle bakan bir bulutu

Yolluyorum bildirdiğin adrese

Şimdi büsbütün bitiyor hikaye

Ardında hiçbir iz bırakmadan

Kal desem kalırdın biliyorum

Ama sen orada kal istersen