FOTOGRAFYA

Eleştirmek İçin Eleştirmek

Tülin Dizdaroğlu

Gencecik bir fotografçı. Henüz yolun başında. 18. İstanbul fotograf günlerine Eskişehir 'den katılıyor. Anadolu Üniversitesi İletişim Fakültesi Basın Yayın Bölümü’nü bitirme tezi olarak Eskişehir Açık Cezaevinde 6 ay çalışmış. Nice zorluklarla alınan izinler, nice zorluklarla hükümlülerin fotograf çektirmeye razı edilmeleri. Önceleri korkarak, çekinerek ama yılmadan çalışmış, tüm zorlukları atlatarak ortaya anlamlı fotograflar çıkarmış. Fotografları kendisi basmış, hükümlüler de çerceveleri hazırlayıp boyamışlar. Tam bir imece. İFSAK' a baş vurduğunda ise fotograf günleri için kabul edilebileceğini düşünmüyormuş.

Sergiyi salon tamamen boşken gezdim. Özellikle portreler beni etkiledi. Karanlık odanın zorluklarını bilen biri olarak,siyahlarda detay yokmuş, gökyüzü beyazmış gibi ayrıntılara girmedim ama bazı şeylerinde eksikliğini hissettim. Ben olsaydım daha neler çekerdim diye düşünürken hiç görüş anını vurgulayan bir fotografın olmadığını farkettim. Bence hapishanedeki yaşamın en duygulu ve en acı anlarından biridir görüş saatleri. İşte bu noktayı yazmalıyım dedim. Sevgili Gülbin Özdamar ile söyleşirken bunu da sormadan edemedim ve iyi ki de sormuşum. Yanıtı çok anlamlıydı "Çekmez olur muyum tabi ki çektim ama hükümlüler, bu işe ailelerimizi karıştırmayın diye rica ettiler, onların bu isteğini kıramazdım, bundan dolayı sergilemedim" dedi.

İşte sevgili fotograf severler bir sergiyi eleştirirken koşulları öğrenmeden yıkıcı eleştiriler yapmayalım. Güzel olmayan bir sergi ya da fotografı göklere çıkarmayalım ama küçük hatalar, küçük detaylar yüzünden insanların heycanını da söndürmeyelim. Yapmak zor yıkmak ise çok kolaydır. Eleştiri yapmak, hataları söylemek çoğu kez gereklidir de. Fakat bunu yaparken yıkıcı değil yapıcı olmaya çalışmalıyız. İşte o zaman daha yaşanılır bir dünyaya doğru ilk adımı atmış olacağız.