MİLJA LAURİLA

Helsinki'de, 1982 yılında doğan sanatçı, henüz on haftalıkken ailesiyle birlikte üç yıl yaşayacakları Tanzanya’ya taşındı. Sanatçı bu dönemi, "Afrika'da geçirilen zamanı hatırlamıyorum, ancak bunun kim olduğumun önemli bir parçası olduğunu hissediyorum", diye açıklıyor. Çocukken bile Afrika'da çekilmiş çocukluk resimlerine özlemle bakardı, ancak fotoğraflara bakarken ve yeri veya insanları hiç hatırlayamadığından güçlü bir çelişki hissediyordu.

Laurila henüz on bir yaşındayken babası vefat eti. Babası tutkulu amatör bir fotoğrafçıydı ve geride geniş bir fotoğraf arşivi bıraktı. Milja Laurila büyüdüğünde, babasının arşivini gözden geçirirken, fotoğraf ve hafıza arasındaki bağı daha da sorgulamaya başladı. To remember (2004) adlı ilk serisinde, renkli negatif filme çift pozlama yaparak babasının çektiği eski aile fotoğraflarını yenileriyle birleştirdi. Laurila şöyle anlatıyor: "Hatırlama sürecinde, kelimeler ve resimler arasındaki ilişkiye gittikçe daha fazla ilgi duymaya başladım." Hatırlama sürecinde onlarla ilişki kuramadım. Bu nedenle, ipuçları arıyordum, fotoğrafların içine girmenin bir yolunu arıyordum ve fotoğrafların arkasında, zarflarda, negatif sayfalarda ve slaytlarda yazılı kelimeler/notlar buldum. Fotoğraflara eklenen kelimelerin beni onlara yakınlaştırdığını hissettim." Bu, metin ve görüntü arasındaki ilişkiye yönelik sanatsal araştırmasının tetikleyicisiydi.

Daha sonra Milja Laurila, eski ansiklopedilerde bulunan bilimsel görüntüleri ve metinleri kullanmaya başladı. Ansiklopediler, her şeyi kategorize etme, mantık ve mantıksal düşünceye göre kontrol etme ve yönetme girişimidir. Ancak resimlere ve metinlere yakından bakıldığında Laurila her ikisinin de şiirsel niteliklerine hayran kaldı. Onlarda güzel, saçma ve duygusal bir şey buldu. Eski ansiklopediler Laurila’yı, bilgi kavramını, temsilini ve bağlamını sorgulamaya yöneltti. “Kitaplar, zamanlarının görüşlerini yansıtıyor ve“ normal ”kabul edilen veya bilimsel gerçek olarak ifade edilen şey, zamanla değişiyor. Milja Laurila, bugünün bilgisi elli veya yüz yıl sonra nasıl görünecek? ”sorusuna yöneldi.

Atlas und Grundriss der Psychiatrie (2013) serisi, 1902 tarihli bir Alman psikiyatri kitabından esinlenmiştir. Kitap farklı türden akıl hastalıklarını tanımlarken, aynı zamanda onları görsel olarak da belgelemektedir. O dönemde akıl hastalığının fiziksel görünümde kendini gösterdiğine yani görülebileceğine inanılıyordu. Standart uygulama, hastaların fizyonomisini titizlikle tanımlamaktı. Milja Laurila, "Bir fotoğrafa atfedilen anlamlar büyük ölçüde bağlam, uygulamalar ve fotoğrafın kullanıldığı duruma bağlıdır", diye açıklıyor. Sanatçı, “akıl hastası başlıklı bir kişinin portresi, bu kişinin aslında akıl hastası olduğuna inanmamızı istiyor. Ama altyazılar dışarıda bırakılırsa ne olur" diye soruyor.

Milja Laurila eski tıp kitaplarında resim arar. Bu kitapların yazarlarının yanı sıra okuyucu kitlesi de o günlerde çoğunlukla erkekler olmuştur. Sanatçı, "tıbbi bir nedeni olmamasına rağmen" fotoğraflar çoğunlukla üzerinde kıyafetsiz genç kadınları tasvir etmesine dikkat çekiyor. Örneğin, bir tümörden veya boyunda bir şekil bozukluğu problemi olan genç bir kadının belden yukarısı çıplak göğüslerini göstererek fotoğraflandı. Laurila, "Bu görüntüleri yayınlamak şöyle dursun, çekmenin nedeninin ne olduğunu merak etmeye başlıyorsun" diyor.

Tıbbi fotoğrafların çoğunda kadınların gözleri kapatılmıştır. Anonimliklerini korumak için olduğunu varsaysanız da farklı bir soru oluşuyor. Milja Laurila işte bu soruya yöneliyor: "Gözlerinin kapanması belki izleyici içindir, belki de kadının gözleriyle yüzleşmek, kadının kendine bakmasını istemiyordur?"

“Benim için bu kadınlar hasta değil; Onları hasta olarak görmüyorum. Bu eski resimlere baktığımda, fotoğraflanan insanlarla güçlü bir bağ hissediyorum. Çekim sırasında nasıl hissetmiş olduklarını merak ediyorum” diyor Laurila. Bunun kısmen, kendisinin bir hasta olarak fotoğrafının çekilmiş olmasından kaynaklanabileceğini anlatıyor. Eserlerindeki kadınlar gibi, o da çıplak vücudunun fotoğraflarını çeken bir doktorun kamerasının önünde ayakta durmaktadır. Laurila, "hoş bir deneyim değildi" diye itiraf ediyor ve devam ediyor: "Kendimi kaybolmuş hissettim. Doktor bedenimi titizlikle fotoğrarken, sanki bana bakıyormuş gibi - sanki orada değilmişim gibi. "

Sanatçı, hafıza konusundaki ilk çalışmalarında olduğu gibi, bugün de metin ve imge arasındaki ilişkiden etkileniyor. Siyah beyaz çalışmalarında, bulduğu bilimsel görüntüleri hiçbir değişiklik yapmadan kullanıyor, ancak altyazıları dışarıda bırakıyor. Laurila, “Onlara kendi sesleriyle konuşma şansı veriyorum” diye açıklıyor ve merak ediyor: “Bu bilimsel görüntülere orijinal bağlamlarından koptuklarında ne olacak? Bir zamanlar kanıt olduklarını unutuyorlar mı? "

Milja Laurila, tıpta kadının rolü ile ilgileniyor: kadınların nasıl tasvir edildiği, teşhis edildiği ve tedavi edildiğini sorguluyor. Tarih boyunca kadını tanımlama ve cinselliğini kontrol etme girişimleri olmuştur. Kadınlara özgü birçok hastalık ve özel durum göz ardı edilmiş, yanlış teşhis edilmiş veya kötü muamele gösterilmiştir. Bunun nedeni kısmen yeterli veri olmaması ve araştırmanın odağı ve finansmanı kadınları ilgilendiren konularla değil, başka bir alanla ilgili olmasından kaynaklanıyor. Laurila, son olarak "Ne yazık ki, bugün bile durum böyledir" diyor ve bitiriyor.

Sanatçının güncel sergisi, “Tutarsız Görme Yolları”, Berlin’de Persons Projects sergi salonunda, 29 Nisan - 28 Ağustos 2021 tarihleri arasında izlenebiliyor.

https://www.personsprojects.com/exhibitions/inconsistent-ways-of-seeing

Website:

www.miljalaurila.fi